سرمایه روستایی پشت دیوار بی‌تدبیری

هر طلوع و غروب خورشید در روستا چنان آرامشی را با خود به همراه دارد که در زندگی شهرنشینی شاید هیچ‌گاه نتوان آن را لمس کرد، اما با بی‌تدبیری‌ها هر روزی که می‌گذرد، خواسته یا ناخواسته بیشتر از روز قبل تیشه به ریشه روستا نشینی می‌زند.

 همیشه شعارهای زیبایی برای روستاییان از قبیل توسعه روستاها داده می‌شود، اما در حد شعار می‌ماند و باید شاهد باشیم که روستاها هر روز خالی‌تر از روز قبل شوند و روستاییان از ظرفیت عظیم روستایی در رونق و آبادی هرچه بیشتر منطقه خود همواره بی‌بهره بمانند. بدون شک روستاها نقش بی‌بدیلی در تامین مواد غذایی شهرهای بزرگ دارند و بی‌توجهی به توسعه این مناطق نه تنها به روستاها ضربه می‌زند بلکه در واقع به شهرهای بزرگ نیز آسیب می‌زند.

برای بررسی بیشتر این موضوع با علی‌اکبر زندی – عضو شورای اسلامی شهر گلپایگان به گفت‌وگو پرداخته ایم که در ادامه می‌خوانید:

 برای مقابله با خشکسالی هیچ راهکاری اندیشیده نشد

زندی گفت: با توجه به اینکه اکثر ادارات و مسئولان گلپایگان از وضعیت آبی شهرستان اطلاع دارند می‌توان این سوال را پرسید که وقتی مشکلات خشکسالی و کمبود آب کشاورزی به وجود آمد چه راه‌کارهایی را برای مقابله با این مشکلات پیش‌بینی کردند؟ متاسفانه هیچ راه‌کاری را نداشتیم.

وی بابیان اینکه متاسفانه سیاست‌های اتخاذ شده وزارتخانه‌ها و مدیران ارشد ادارات کل در تعارض با روستاها است، گفت: در گذشته‌ای نه چندان دور جمعیت روستایی در کشور حدود ۴۰ درصد بود، اما اکنون به زیر ۲۰ درصد رسیده است، پس می‌توان این نتیجه را به دست آورد که بسیاری از سیاست‌گذاری‌ها در تعارض با روستانشینی است که مجوز معادن در مجاورت روستاهای پر رونق نمونه‌ای از آن است، همچنین نسخه‌پیچی برای خانه‌های روستایی متناسب با خانه‌های شهری توسط بنیاد مسکن انجام شده است، خانه‌های بنیاد مسکن در روستاها فاقد طویله و باربند است.

عضو شورای اسلامی شهر گلپایگان، افزود: شکستگی لوله‌های آب شرب، هزینه‌های چند برابری آب مصرفی روستایی نسبت به آب شهری و هزینه سه برابری خرید کنتور آب روستایی نسبت به شهری سبب شده که هزینه زندگی در روستاها چند برابر افزایش یابد و وقتی روستاییان دودوتا چهارتا می‌کنند ترجیح می‌دهند به شهر مهاجرت کنند ولو اینکه سرمایه هم نداشته باشند.

زندی افزود: مشکلات را مطرح کردیم، اما متاسفانه هیچ نگاه مثبتی نبوده است، بخش روستایی هیچ حامی ندارد اگر در شهر مشکلی پیش بیاید تمام مسئولان شهر بسیج می‌شوند، اما اگر در روستا اتفاقی بیفتد خیلی بخواهند پاسخگو باشند مدیر یک مجموعه می‌گوید بودجه نداریم. آبفای روستایی جدیدا بحثی را مطرح کرده مبنی بر اینکه کاربری کنترل‌های آب در روستا را به دو دسته یک و دو تقسیم‌بندی کرده است، کد یک مربوط به افرادی است که دائم در روستا ساکن هستند و کد دو مربوط به افرادی است که به صورت پاره‌وقت و یا فصلی در روستا ساکن می‌شوند. عضو شورای شهرستان گلپایگان در همین باره اضافه کرد: در تهران که خانه‌ها میلیاردها تومان ارزش دارد کدام یک از خانه‌های خالی را کدبندی کرده‌اند، ولی برای روستانشینی این کار را انجام داده‌اند در جلسه‌ای هم که حدود ۸ ماه پیش برگزار شد این موضوع را مطرح و حتی قبض‌ها را هم نشان دادم، اما هیچ اتفاقی نیفتاد. تلاش می‌کنیم یک فرد روستایی را با فشار خودمان از روستا بیرون کنیم تا شهرها حاشیه‌نشین شوند!

در بوروکراسی اداری گم شده‌ایم

وی خاطرنشان کرد: وقتی به جهاد کشاورزی مراجعه می‌کنیم بودجه‌ای ندارد که صرف شناخت مشکلات روستا کند و نسخه‌ای واحد برای همه در نظر می‌گیرد. در صورتی که برای هر روستایی با توجه به شرایط اقلیمی که دارد باید نسخه مخصوص خودش پیچیده شود. اگر ۱۰۰میلیون تومان اعتبار برای یک قنات در نظر گرفته شود این عدد در ذهن یک روستایی همان ۱۰۰ میلیون تومان است و خوشحال هم می‌شود، اما در عمل حدود ۷۰ درصد از این مبلغ دریافت می‌شود و سی درصد مابقی بابت عوارض، مالیات و کارهای پیمانکاری از بین می‌رود بنابراین از حرف تا عمل تفاوت وجود دارد.

زندی تصریح کرد: برخی از روستاهای ما زمینه گردشگری و موارد دیگری را برای اشتغال‌زایی دارند، اما متاسفانه برخی از مسئولان، فرا شهرستانی به این موضوع نگاه نمی‌کنند، در کارهای پیچیده و بوروکراسی اداری گم شده‌ایم. پروژه‌هایی را در روستا داریم که متقاضی بیش از یک و سال و نیم است که دوندگی می‌کند، حاضر است در روستا سرمایه‌گذاری کند، اما هنوز شهرستان حاضر به همکاری نشده است.

 نماینده گلپایگان در شورای اسلامی استان اصفهان، گفت: متاسفانه فقط دلمان خوش است که در یک اتاقی نشسته‌ایم و اگر ارباب رجوع آمد لحظه‌ای به او جواب می‌دهیم که می‌شود یا نمی‌شود. دوندگی‌های بیش از حد اداری سبب شده که بسیاری از افرادی که تمایل به اشتغال‌زایی در روستاها را دارند عطایش را به لقای آن ببخشند و واقعا اگر چاره‌اندیشی نشود مطمئن باشید تا یکی دو سال آینده تعداد دیگری از ۵۲ روستای شهرستان خالی از سکنه خواهد شد و قطعا جمعیت روستایی‌مان ریزش خواهد داشت و این واقعا هشدار جدی برای شهرستان است.

وی ادامه داد: اگر واقعا برخی از مسئولان از خواب غفلت بیدار و همراه نشوند قطعا در آینده روستاها و افراد زحمتکش آن را از دست خواهیم داد. به صراحت می‌گویم روستاییان هیچ باری بر دوش دولت ندارند، یک دامدار یا یک روستایی بدون اینکه از دولت وامی بگیرد روی پای خود ایستاده، نه کیف سامسونت دارد که از این اداره به آن اداره برود و نه تشکیلاتی اما متاسفانه هیچ همراهی را اینجا نداریم.

زندی در رابطه با گردشگری در روستاها، اظهار کرد: بحث بوم گردی و گردشگری روستای وانشان سال‌ها است که مطرح شده است، اما جالب است که بدانید هیچ‌کدام از مسئولان میراث فرهنگی نمی‌توانند بگویند که در بوم گردی و یا گردشگری کمک بلاعوض کرده‌اند، آنچه که در روستای غرقاب و یا در جاهای دیگر انجام شده حاصل تلاش خود مردم بوده است. عضو شورای بخش مرکزی شهرستان گلپایگان با بیان اینکه مسئولان ادارات شهرستان وقت بیشتری را برای امور روستاها بگذارند، گفت: اگر کسی بخواهد در روستا خانه‌ای بسازد باید ۲ میلیون تومان پول نقشه بدهد. در واقع ما همه هزینه‌ها را در روستاها سنگین کردیم و بعد انتظار داریم افراد وارد روستا شوند وقتی هزینه کنتور، آب مصرفی، گاز و نقشه با شهر یکی باشد در حالی که ارزش ملک در روستا پایین‌تر از شهر است افراد ترجیح می‌دهند که ساخت و ساز خود را در شهر انجام دهند.

شوراهای روستا سپرِ بلایِ ادارات 

وی افزود: در خیلی از کشورهای خارجی امکانات شهری و روستایی با یکدیگر تفاوتی ندارد، اما در اینجا اختلاف فاحشی در زندگی شهری و روستایی وجود دارد و همین سبب شده که مردم زرق و برق شهرنشینی را به روستانشینی ترجیح دهند. همیشه داد می‌زنیم که چرا جوانان شغل پدری خود را در روستا انجام نمی‌دهند، دلیل آن همین زرق و برق‌های بیش از حد است.

 این عضو شورای شهر گلپایگان افزود: خیلی از مسئولان فکر کردند با بردن آب، برق، گاز و تلفن به روستاها، آنجا هم رونق پیدا می‌کند در حالی که واقعا این مشکل روستاهای ما نبوده و باید متناسب با شرایط رشد کشور برای رشد روستاها هم فکری  می‌شد.

 زندی خاطرنشان کرد: زمانی که تولیدات باغی به ثمر می‌رسد و کسی محصول را نمی‌خرد مشخص است که روستاییان نا امید می‌شوند.