بیکاران مقصر نیستند

فرزانه مستاجران

بیکاری معظلی است که این روزها به بزرگترین مشکل خانواده های ایرانی تبدیل شده است . به طور میانگین در هر خانواده حداقل یک فرد بیکار و جویای کار وجود دارد که با وجود بسیج شدن تمام اعضای خانواده برای برطرف کردن این معضل هنوز نتوانسته اند شغلی مناسب برای او پیدا کنند. متاسفانه اکثر افراد بیکار و وابستگان آنها انتخاب های خود از قبیل رشته تحصیلی و یا فنون کسب وکار را مانع پیدا کردن شغل می دانند و مدام مورد سرزنش خود و دیگران قرار می گیرند که ما گفتیم دانشگاه رشته پزشکی انتخاب کن و یا کاش به جای برق شیمی خوانده بودم و هزاران ای کاش دیگر که تنها نتیجه آن افسردگی بیشتر و ترس از انتخاب در مراحل بعدی است. اما این ما نیستیم که با انتخاب اشتباه مانع پیدا شدن شغل مناسب برای خود شده ایم بلکه در کل ایران اشتغال زایی در سالهای اخیر کاهش چشمگیری یافته و همین امر باعث شده است تعداد زیادی از جوانان جویای کار که اتفاقا تحصیلات عالی و استحقاق لازم را دارند بیکار بمانند.

بررسی نرخ بیکاری افراد ۱۵ساله و بیش‌ترکه به تازگی توسط مرکز آمار ایران منتشر شده است نشان می‌دهد که ۹.۴ درصد از جمعیت فعال (شاغل و بیکار)، بیکار بوده‌اند. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری حاکی از آن است که این شاخص، نسبت به فصل مشابه در سال ۹۸،  ۱.۲درصد کاهش یافته است. در بین استان های کشور, ایلام و خراسان رضوی با ۵.۱ درصد, خراسان جنوبی۶.۶ درصد، سمنان ۶.۷ درصد کمترین نرخ بیکاری و استان های آذربایجان غربی با ۱۵.۵ درصد، خوزستان ۱۴.۹ درصد و هرمزگان با ۱۳.۸ درصد بیشترین نرخ بیکاری را دارند. متاسفانه اصفهان با آمار ۱۰.۴ بالاتر از میانگین  کشوری جمعیت بیکار را در خود جای داده است.

همان طور که گفته شد بیشتر افراد بیکار تحصیل کرده ها هستند. که این آمار نشان می دهد در دانشگاه ها و سیستم آموزشی ما کارآفرینی را به دانش آموختگان نمی آموزند و همانطور که اساتید ما همه پشت میز نشین هستند افرادی را آموزش میدهند مشابه خود. افرادی که تنها تواناییشان نشستن به پشت میز و طرح نقشه ها و برنامه های جامع برای اجرایی شدن است غافل از اینکه کسی نیست این نقشه ها و طرح های کامل و جامع را عملی کند.  در چند روز گذشته معاون علمی و فناوری رئیس جمهور اذعان داشته  قرار نیست فارغ‌التحصیلان پشت اتاق استاندار نشسته و دنبال شغل بگردند، بلکه دانشگاه‌های استان  باید نوآوری و کارآفرینی را ایجاد کنند.اما متاسفانه این صحبت یک شبه محقق نخواهد شد و نیازمند سالهای برنامه ریزی بر روی دانشجویانی است که قرار است یک روز فارغ التحصیل شوند و به جامعه شاغلین بپیوندند.کشورهای توسعه‌یافته در دنیا، کارآفرینی را راهکار مهمی در رشد اقتصادی و کاهش نرخ بیکاری می‌دانند. تحقیقات جدید نشان می‌دهند شکاف ایجاد شده در رشد اقتصادی بین کشورهای توسعه‌یافته و کشورهای کمتر توسعه‌یافته با رشد فعالیت‌های کارآفرینی به میزان قابل توجهی کاهش خواهد داشت. به همین دلیل است که بسیاری از کشورها مکانیزم‌های حمایتی و زیرساخت‌های مناسب برای کارآفرینان ایجاد می‌کنند. هر چند نقش پررنگ علاقه و توانمندی در شروع کسب و کار غیر قابل انکار است اما نباید فراموش کنیم که کارآفرین شدن یک روند و پدیده اجتماعی است و در تعاملات انسان‌ها با یکدیگر به بلوغ می‌رسد. در نهایت جامعه و بازار است که موفقیت یا شکست یک کسب و کار را تعیین می‌کند.

معظل جامعه ما بیکاری است و تنها راه حل آن کارآفرینی است اما به شرط آنکه هر چه زودتر زیرساخت های لازم برای آن فراهم شود . زیر ساختهایی که از گرفتن مجوز شروع می شود تا اطمینان به بازار و روشن شدن تکلیف میزان صادرات و واردات هر محصول و قوانین مربوط به آن. تا صنعتگران بتوانند همرا با کمک داش آموختگان کارآفرینی مطمئنی ایجاد کنند و بدانند مورد حمایت مسئولان و مردم قرار خواهند گرفت.